Dragá er heiti sem notað er yfir tærar ár (bergvatnsár) sem eru þó ólíkar lindám að því leyti að þær hafa engar skýrt afmarkaðar uppsprettur eða lindir heldur safnast vatn í þær smám saman í drögum, dalbotnum eða hlíðum og heiðarvötnum. Dragár eru því samansafn margra lítilla lækja sem „dragast saman“ í stærri ár. 

Dragár einkenna eldri hluta Íslands þar sem berggrunnur er þéttur, öfugt við eldvirka beltið með sín óþéttu hraunlög. Á þessum þéttu eldri svæðum er miklu minna af grunnvatni og úrkoma sem fellur til jarðar vætlar miklu síður niður í berggrunninn heldur rennur grunnt í jörðinni, í efstu lögum í skriðum eða möl. Rennsli og vatnsmagn dragáa sveiflast því eftir veðráttu og árstíma. Í rigningartíð og leysingum verða dragárnar mjög fljótt vatnsmiklar og stundum mórauðar af framburði. Í þurrkatíð er lítið rennsli og vatnið tært. Vegna þess hve hratt dragár geta vaxið grafa þær sig mun frekar niður en lindár og mynda gil eða gljúfur.

Vatnshiti í dragám er óstöðugur. Í hlýindum hitna árnar fljótt og geta þá orðið 10-20 °C heitar. Í kulda og frostum kólna þær mikið og þær leggurSagt er að ár „leggi“ ef það myndast ís á yfirborði þeirra í frosti. hratt. Meðfram dragám eru ógrónar áreyrar en flóð og vatnavextir koma í veg fyrir að gróður festi þar rætur.

Meirihluti íslenskra áa eru flokkaðar sem dragár. Fnjóská er lengsta dragá Íslands en meðal annarra má nefna Norðurá í Borgarfirði, Laxá í Dölum, Mjólká og Hvalá á Vestfjörðum, Eyjafjarðará, Selá í Vopnafirði, og Stóru- og Litlu-Laxár í Hreppum.

Dragár fóstra stóra stofna laxfiska og eru vinsælar veiðiár.